pondělí 17. prosince 2012
neděle 16. prosince 2012
No country for old beef
Ihr habt’s geraten, es handelt sich
um Argentinien! Im Schatten der Anden, geschützt vor den Wolken aus dem Westen,
haben sich uns von Süden aus die ersten großen Grasflächen eröffnet. Die
Vegetation im argentinischen Teil Patagoniens ist nicht hoch, aber reicht aus
um den Hunger aller Schafe und jungen Lämmer zu stillen und noch was für die
Süd-Lamas, die sogenannten Guanakos, sowie die Nandus, eine Art Vogelstrauss,
übrigzulassen. Cordero (Lamm) stand bei uns natürlich auch auf der Speisekarte,
und so schmelzend auf der Zunge wie es hier gegrillt wird, bekommen wir es
wahrscheinlich nicht so schnell wieder auf den Teller. Die Guanakos hingegen
ereilt teilweise ein viel grausameres Schicksal. Da alles Land hier in Privateigentum ist und auch Schafe
beherbergt, wurde es umzäunt, was eigentlich keine natürliche Barriere für die
wilden Tiere ist. Sträusse können durch die Zaunseile schlüpfen und Guanakos
können sie unglaublicher Weise überspringen. Für junge Guanakos allerdings
können sie eine tödliche Falle sein, wenn sie beim Überspringen der Drähte in
der obersten Reihe aus Stacheldraht hängenbleiben. Schockierend mussten wir das
auf der Fahrt von Puerto Natales (Chile) nach El Calafate (Argentinien)
feststellen, als uns der Busfahrer über die Skelette aufgeklärt hat! Neben
diesen Ausnahmen, die für die lokalen Leute hier nicht bedeutend sind, ist auch
die argentinisch patagonische Landschaft traumhaft, und wir hatten das grosse
Glück von blauem Himmel begleitet zu werden, nicht wie auf der anderen Seite
der Anden beim „W-Trek“, den Lucie ja schon passend beschrieben hat!
Und
so begleitete uns der Frühling in unsere letzten Ausflüge in verschneite oder
vereiste Gebiete. Als erstes ging es von El Calafate aus zum Gletscher Perito
Moreno, einem der letzten noch wachsenden Gletscher der Erde. Der Gletscher
soll unter wolkigen Himmel noch blauer erscheinen so sagte man uns, aber das zu
verpassen war wirklich nicht schlimm! Die Dimensionen des Gletschers sieht man
erst, wenn man einen Menschen mit aufs Foto nimmt. Der Gletscher ist 70 Meter
hoch über Wasser, und weitere 120 Meter befinden sich unter der
Wasseroberfläche. Durch seinen täglichen Wachstum kalbt er dazu regelmäßig
Hochhaus-große Eisberge ab, die die Show noch bereichern! Den ganz großen
Brocken haben wir zwar nicht zu sehen bekommen, aber trotzdem ein paar große
Eisbrocken gesehen, die unter großem Krachen abbrechen und in den See fallen. Ich
hätte nie mit so einem akustischen Spektakel gerechnet, aber selbst wenn nichts
abbricht hallt das Leben aus den Gletscherspalten heraus wie aus Verstärkern!
70 Meter hoch türmt sich das Eis des Perito Moreno hinter mir
Nach
dieser gemütlichen Besichtigung von der Terrasse aus, ging es wieder ans
Wandern, und zwar in der selbsternannten Trekkinghauptstadt Argentiniens El
Chaltén. Von dort aus kann man in einer achtstündigen Wanderung zum Fuße des Fitzroys
und zurück gehen, und in einer weiteren Wanderung zum Fuße des Cerro Torres
gehen! Das Wetter war während der Fahrt nach El Chalten bombastisch, so dass
wir den Fitzroy schon von der Ruta 40 aus vor El Calafate gesehen hatten,
obwohl er da noch sage und schreibe 150 km entfernt war. Und es sollte
zumindest für einen weiteren Tag so bleiben. Also ging es um 9 Uhr am nächsten
Morgen los Richtung Fitzroy, den wir 30 Minuten unter geplanter Wanderzeit
erreichten. Die Mittagspause haben wir direkt am Berg gemacht, und als auf
einmal drei Kondore an uns vorbeiflogen war ich natürlich vor Begeisterung
überhaupt nicht mehr zu halten! Auf dem Weg zurück dachten wir uns dann aber
noch übermütig, dass es schade wäre den Cerro Torre nicht auch noch bei so
schönem blauem Himmel zu sehen! Und so ging es los, drei Stunden lang um den
Bergkamm ins nächste Tal, von wo aus der Cerro Torre in zwei weiteren Stunden
zu erreichen war! Um 18:30 kamen wir dort also an… es war schon menschenleer!
Dies allerdings ermöglichte die tollen Bilder von dem Caracas Greifvogel, der
sich relativ ungestört in den Felsen nach Picknickresten umsah und dann genau
zum richtigen Moment abhob vor meine Linse! Und der Cerro Torre war noch
wolkenfrei, obwohl die Wolkenfront schon anrückte, es hatte sich also gelohnt!
Aber den dreistündigen Weg nach Hause sprinteten wir in nur zwei Stunden, denn
der Einbruch der Dunkelheit machte uns Angst! Und so endeten wir fix und fertig
um 21 Uhr in El Chaltén! Der nächste Tag war ein Glück sehr windig und bewölkt,
und so entspannten wir ruhigen Gewissens gemütlich im Hostel von den 36km des
Vortags, als Belohnung gab’s dazu noch Käsefondue am Abend!
Starke Natüreindrücke auf demTreck zum Fitzroy
Unerwartet für uns: Papageien in Patagonien
Sicht auf den Gletschersee vor dem Cerro Torre
Caracara auf Nahrungssuche
Unser
nächster Stopp war die Seenlandschaft um Bariloche, das noch dazu die
argentinische Schokoladehauptstadt ist! Die Landschaft erkundeten wir mit dem
Mountainbike, und die 60km die wir den sogenannten „Circuito Chico“ von
Bariloche aus gefahren sind, kamen uns nach den vorangegangenen Anstrengungen
schon wie ein Kinderspiel vor! Es ging durch Ginster und an blau-grünen Seen
vorbei, am teuersten Hotel Argentiniens, durch Lupinenfelder, an Golfrasen
ähnlichen Gärten, durch eine ehemalige Schweizer Siedlung die sich hier perfekt
ins Landschaftsbild einfügt, und hoch auf den Cerro Campaniero (mit der
Seilbahn), von wo aus wir eine der schönsten Panoramasichten unserer ganzen
Weltreise genießen konnten! Und der Frühling war wieder voll mit dabei!
Vielleicht bestes Panorama in 8 Monaten: Die Seenlandschaft um Bariloche
Unser Picknick-See bei der Fahrradtour
El Anfiteatro, ebenfalls im Lake District
Nach
all dieser Zeit, und da sich auch das Ende unserer Reise langsam nähert,
wollten wir dann mal wieder das Meer sehen, und dazu bot sich eine gute
Gelegenheit in Puerto Madryn, neben der Peninsula Valdez. Die Halbinsel
beherbergt unter anderem die einzige Seeelefanten Kolonie der Welt, die auf dem
Festland lebt (haben nicht kapiert, dass es eine Halbinsel ist J)! Die haben wir uns natürlich nicht entgehen lassen, und auf dem Weg dorthin
Nandus mit ihren Kleinen gesehen, Maras (eine Mischung aus Reh und Hase, die
Pärchen sind sich ein Leben lang treu wurde uns gesagt), und junge Guanakos
(keine Angst hier im Reservat gibt es keine Zäune). Das Beeindruckendste
allerdings waren die Wale, die man sogar vom Strand aus sehr schön beobachten
konnte. Und hier sind wir schon wieder beim Kalben. Es handelt sich nämlich um
die Southern Right Wales, die bis zu 16 Meter lang werden und die hierher
kommen um ihre Kälber zur Welt zur bringen. So sieht man immer Mutterwale, die
mit ihrem Jungen spielen, mit der Schwanzflosse aufs Wasser klatschen, oder
sogar aus dem Wasser springen! Scheinbar benötigen die Jungtiere auch noch
Schwimmhilfe und lassen sich manchmal einfach von der Mutter auf dem Rücken tragen!
Und ganz großes Glück hatten wir, als eine Mutter und ihr Jungtier sich auf
einer Whale-watching Tour an unserem Boot interessiert haben, und direkt an uns
vorbeigeschwommen sind.
Southern Right Wale mit Kalb
Bis zu 18 Meter lang und 5 Meter breite Schwanzflosse
Nun war es an der Zeit Richtung
Norden zu fahren, nach Buenos Aires. Die Guidebooks hatten uns gewarnt, und
Mitreisende hatten berichtet, mit welchen Tricks die Diebe dort vorgehen, also
waren wir auf der Hut, aber die Erfahrung ließ bis auf den letzten Tag unseres
Aufenthalts auf sich warten. Zuvor hatten wir Zeit bei sommerlichen
Temperaturen die Terrassen zu genießen und Tangotänzer zu beobachten, und tolle
„Parillas“ zu besuchen, die das argentinische Rind zu einem unvergesslichen
kulinarischen Erlebnis machen! Die Steaks in Argentinien werden ihrem Ruf
absolut gerecht! Buenos Aires an sich bietet sonst auch tolle Spaziergänge, und
da wir in Bolivien einen deutschen Mitreisenden hatten, der jetzt in Buenos
Aires lebt, haben wir mit ihm den typischen Buenos Aires Samstagsausflug
gemacht, und zwar nach Tigre. Es ist ein Dorf aus Wochenendhäusern bestehend
entlang von unzähligen Wasserkanälen des Rio Iguaçu Deltas, die man nur per
Boot erreichen kann und die wirklich Urlaubsatmosphäre ausstrahlen!
Caminito, alte Italienersiedlungen im Bocaviertel
Präsidentenpalast "The Pink House" in Buenos Aires
Das Kongressgebäude in Avenida de Mayo
Ferienhaus mit Bootparkplatz in Tigre
Buenos
Aires war auch der Ausgangspunkt für unseren Strandurlaub in Punta del Este,
Uruguay. Auf dem Weg zum Strand, der mich wahrhaftig an die bekannte
Atlantikküste aus Frankreich erinnerte, ging es mit dem Bus durch Montevideo,
und auf dem Weg zurück haben wir die Fähre von Colonia del Sacramento nach
Buenos Aires genommen. Colonia del Sacramento, ein wunderschönes ehemaliges
Kolonialstädtchen, hat uns durch seine Pflastersteine und bunten Häuser in eine
andere, sehr langsame Zeit versetzt. Punta del Este hingegen hat Stadtteile mit
Pinienbäumen die Villen überschatten, aber auch Hochhäuser mit tollen
Aussichten direkt am Strand, und die Immobilienpreise sind total verrückt! Dort
brauchte man schon Glück um ein kleines Hostel zu finden, und das hatten wir!
Um noch an den besten Preis zu kommen, haben wir uns dann von der Lobby aus im
Internet für denselben Tag angemeldet. Hier geben die Hosteleigentümer ihrem
Personal nämlich nicht die Befugnis Preisermässigungen zu geben, um Betrug zu
verhindern!
Die Atlantikküste in Uruguay, hier in Punta del Este
Das Symbol der Stadt
Pilsen in Uruguay
Als der Strand dann (zu schnell) hinter uns
lag und unsere nächste Etappe, die Iguaçu Fälle anstanden, mussten wir nur noch
einmal Buenos Aires mit allem Gepäck durchqueren: vom Hafen zum Fernbusbahnhof!
Und da passierte es wie es im Buche steht. Als wir vor dem Busbahnhof durch die
Menge gingen, merkte ich wie ich von einem Vogel beschissen wurde, und zwar
ziemlich stark! Und gerade als ich zu Lucie meinte da könne was am Laufen sein,
meldete sich schon eine Frau hinter uns und wies uns auf die Vogelscheisse hin,
die auch Lucie’s Rucksack quer überstreift hatte! Wir trugen zu dem Zeitpunkt
unsere zwei Backpacks auf dem Rücken und unsere zwei Tagesrucksäcke auf dem
Bauch, also volles Programm! Und da diese Vogelscheisse auch noch so furchtbar
stank, war es sehr lockend erst mal alles abzustellen um sich zu säubern. Und
genau das machten wir nicht! Wir gingen weiter zum Busbahnhof und säuberten uns
da. Denn ein Mitreisender aus Ecuador hatte uns früher erzählt, dass er genau
so bei seiner Ankunft in Buenos Aires alles verloren hatte: PC, Kamera mit
Objektiv etc… der Arme meinte es muss der Jackpot für die Diebe gewesen sein!
Nachdem er seine Tasche auf den Boden gelegt hatte, schrien nämlich ein Kind
und eine Frau auf der anderen Strassenseite auf, und als er hinschaute rannten
schon die Diebe mit seiner Tasche weg. Wir hatten also Glück, nur mein T-Shirt
musste ich entsorgen da der Geruch einfach nicht weggehen wollte!
Im
Vergleich dazu verlief unser Besuch der Wasserfälle in Iguaçu sehr ruhig!
Dennoch gab es Abenteuer, denn als letztes Highlight unserer Reise (außer dem abschließenden
Rio de Janeiro), haben wir uns für 30 Dollar pro Person die Bootsfahrt unter
den Wasserfall gegönnt! Wir wurden nicht enttäuscht und so bekamen wir zur
Mittagszeit bei feuchtheißen Dschungeltemperaturen eine erfrischende Dusche,
die eher einem Bad ähnelte! Das Boot fuhr nämlich wirklich mit der Nase und
entlang der linken Seite, wo wir uns strategisch hingesetzt hatten, direkt unter
einen der vielen Wasserfälle, wenn auch nicht der& „Garganta del Diablo“! Diese danach
noch von der Aussichtsplatform aus zu sehen, war ein beeindruckender Abschluss
unserer Argentinien-Erlebnisse, und es fühlt sich auch schon sehr stark wie der
Abschluss der Weltreise an. Die brasilianische Seite der Iguaçu Wasserfälle
haben wir dann nicht mehr besucht, denn ab jetzt wird es auf Portugiesisch heißen:
VAMOS A PRAIA! J
Die Garganta del Diablo der Iguaçu Fälle
Unter den Wasserfall rechts gings mit dem Boot links!
pátek 30. listopadu 2012
Chile
Chile jsme za 20 dní procestovali od severu
na jih a bylo to hoooooodně cestování, téměř 4000 km (zatímco od západu na
východ Chile bychom cestovali jen 144 km:). V říjnu v Chile začíná jaro, tedy
alespoň v té severnější části. Čím více jsme se přesunovali na jih, tím
více jsme se vraceli do zimního počasí. A tak jsme v Santiagu vybalili
letní oblečení a měli radost z rozkvetlých parků a pár dní nato nám v
Puerto Montt zase mrzlo a na jihu v Patagonii ležel sníh.
Na
severu Chile u hranic s Bolivií jsme zůstali pár dní u pouště Atacama,
jedné z nejsušších a nejneúrodnějších míst na zemi, v pouštním
městečku San Pedro de Atacama. Čekalo nás tu překvapivě mnohem příjemnější
klima než ve vysokohorské Bolivii, ale také alespoň pětkrát vyšší ceny všeho.
Pochopili jsme, že draho není jen na Velikonočním ostrově, jak jsme si mysleli,
ale v celém Chile.
Do pouště Atacama jsme se vydali na kolech. Se čtyřmi litry vody v batohu jsme si udělali jednodenní výlet do Valle de la Muerte a do Valle de la Luna. Pojmenování těchto míst jsou opravdu trefná. Měsíční krajina plná písečných dun, pražící slunce, modré nebe bez jediného mráčku, šílený vítr a občasná písečná bouře. Počkali jsme si na jedné duně na západ slunce a ten tedy byl.
Měsíční krajina ve Valle de la Luna, poušť Atacama
Západ slunce ve Valle de la Luna
Pak jsme se přesunuli do hlavního města Chile
Santiaga. Po dlouhé době jsme byli zpět u moře a plnými doušky hltali jaro.
Rozkvetlé parky, vonící šeříky a příjemné slunečné počasí, vše doplněno o
okouzlující výhled na zasněžené hory obklopující Santiago. Připomínalo nám to
tu trochu evropské město a tak jsme se tu cítili jako doma. Procházeli jsme se
po centru města, navštívili po dlouhé době shopping mally, bary a nechali jsme
se zlákat výborným jídlem. Ochutnali jsme tu mimo jiné nejlepší sushi, které
jsme kdy jedli.
Cestu dolů do Patagonie jsme zahájili 4denní plavbou
lodí mezi ostrůvky a fjordy z Puerto MMontt do Puerto Natales. Ledovce
jsme při plavbě ještě neviděli, ale zima byla už pořádná a v Puerto
Natales byl tak silný vítr, že jsme na lodi museli zůstat o 10 hodin déle, než
nám konečně dovolili vplout do přístavu. Jednou z večerních zábavných aktivit
na lodi bylo Bingo, a my se symbolicky jedné hry zúčastnili. Stala se
neuvěřitelná věc, vyhráli jsme hlavní cenu: mikinu, která nás pak mnohokrát
zahřála při pobytu v Patagonii, a láhev vína, které nám zpříjemnilo to
nekonečné čekání na vplutí do přístavu.
Mezi fjordy Patagonie
Naše loď na cestě do Patagonie
O pár dní později jsme v
Patagonii podnikli tzv. "W trek" v národním parku Torres del Paine. Je to
5denní trek nádhernou patagonskou přírodou s impozantními výhledy na
zasněžené Andy a ledovce. Na mapě má trek tvar písmene W a většina těch, co se
přijedou podívat do Patagonie, jdou alespoň jeho část. Na to, že v noci se
teplota pohybovala mezi 2 a 4 stupni, jsme měli odvážný plán spát pod stanem a
vařit si před ním. Trocha dobrodružství společně se známými, které jsme poznali
během cestování.
Plán vyšel částečně, protože dvě noci tak lilo, že
jsme měli promáčený nejen stan, ale i spacáky, a museli se uchýlit do luxusně
drahé ubytovny v národním parku. Zbytek dní bylo počasí naštěstí fajn, tj.
během dne se asi dvacetkrát vystřídalo slunce, déšť, sněžení a vichřice…
v Patagonii je tenhle blázinec fajn počasí:). Člověk nakonec na převlékání
každých dvacet minut rezignuje a prostě jde dál navzdory občasnému dešti a
sněžení. Odměnou nám byla cesta pohádkovou krajinou a výhledy na ledovce,
zářivě modré kry plující v jezerech, panorama zasněžených hor, duhu
vznášející se nad jezerem a dokonce ohromnou padající lavinu, kterou se nám
podařilo zachytit na video.
Národní park Torres del Paine, Patagonie
Los Cuernos, národní park Torres del Paine
U ledovce Grey, národní park Torres del Paine
Salto Grande, národní park Torres del Paine
Duha přes jezero Nordenskjola,
národní park Torres del Paine
národní park Torres del Paine
Naše stanování při W treku
Torres del Paine, finále našeho W treku
Nejjižnějším místem, kam jsme se podívali,
bylo město Punta Arenas a ostrov Isla Magdalena, který leží v Magellanově
průlivu 35 km od Punta Arenas a odkud je vidět Ohňová země. Na ostrově sídlí
jedna z největších kolonií tučňáků na jihu Patagonie, kolem 65 tisíc
párů. Magellanští tučňáci sem v září přicházejí hnízdit a v lednu
vyvádějí malé na moře. To jsme si nemohli nechat ujít a jeli se na ně podívat.
Jsou tak okouzlující.
Na ostrově je 65 tisíc hnízdících párů
... a bojí se jen trochu.
sobota 10. listopadu 2012
La Bolivie
Initialement considérée par nous comme un pays
de transit entre le Pérou et le Chili, la Bolivie nous a vraiment surprise et
son paysage fait au final partie des plus belles choses que nous avons vue en
Amérique latine pour l’instant. Voire la plus belle !
Notre
voyage à travers la Bolivie nous a amené de Copacabana, sur les rives du lac
Titicaca et à la frontière avec le Pérou, jusqu’à au-delà de Uyuni et de son
Salar. Finalement, nous avons traversé la frontière avec le Chili dans les
montagnes du Sud-ouest à 4300 mètres d’altitude pour redescendre vers San Pedro
de Atacama.
Mythique par les récits Incas et son emplacement à
3600 mètres d’altitude, le lac Titicaca nous a réellement enchantés. La petite ville
de Copacabana, au bord du lac et qui a donnée naissance, du moins nominativement
parlant, à la Copacapana brésilienne était notre point de départ pour l’Isla
del Sol au milieu du lac, lieu de naissance du premier Inca et également du
soleil selon les mythes Inca! Le soleil y brille en effet sans pitié et lors de
notre traversée de l’île de nord en sud sur 10 kilomètres nous étions bien
heureux de porter nos couvre-chefs achetés tout récemment à Cusco, mais qui
n’ont tout de même pas empêchés mes oreilles d’être brûlées !
Non, ce n'est pas la Croatie, mais une plage du lac Titicaca
Une "mer" bleu azur et une vue jusqu'à l'horizon, à 3800 mètres d'altitude
Du
lac Titicaca nous sommes allés à La Paz, non seulement pour goûter les feuilles
de Coca, mais aussi pour se faire l’image de cette cité bâtie dans un canyon à
3800 mètres d’altitude ! C’est une métropole qui a de tout et dans
laquelle les agences de voyages vous font un lavage de cerveau pour faire
ladite « Death Raod » ! Il s’agit d’une descente de 63 kilomètres
en VTT sur une ancienne route commerciale très étroite le long de ravins. Elle
tient son nom des nombreux accidents qui s’y ont produits lors des croisements
de camions ou de voitures, et ou le terrain extérieur de la route n’a pas pu
tenir le poids de la charge et s’est érodé, y compris avec les véhicules! Reste
une piste de 3m de largeur praticable sans risque en VTT, et donc sans intérêt
pour nous J A part cela, le musée
de l’or était malheureusement fermé et donc nous nous sommes rabattus sur le musée
« de la Coca » dont la visite a le mérite de se clôturer par une
dégustation de feuilles de coca ! Sans les mâcher, il faut ajouter l’une
après l’autre les feuilles de Coca dans sa bouche afin de les y faire macérer
dans la poche de la joue pendant trois quart d’heures pour en libérer les
substances vraiment intéressantes ! Le goût est amer et peu plaisant, mais
la sensation d’anesthésie dans la joue en vaut le coup, au moins une fois dans
la vie !
La Paz, ville canyon!
On y trouve de tout sur le "marché des sorcières",
y compris les fétus de lama (au centre en haut)
Pour d’autres personnes en revanche, le Coca
fait partie du quotidien et leur permet non seulement de travailler plus dur et
plus longtemps sans avoir réellement faim, mais également d’endurer une vie
qu’on ne peut pas s’imaginer plus difficile ! C’est le cas des mineurs à
Potosi, qui plus est la ville la plus élevée au monde à 4200 mètres
d’altitude ! Notre visite de la mine d’argent a commencé par le marché des
mineurs, lieu d’achat de cadeaux pour les mineurs actifs qu’on croisera plus
tard dans la mine. Notre choix s’y est porté sur un sachet de feuilles de Coca,
une grande bouteille d’eau, et… une barre de dynamite ! Incroyablement,
cela s’achète ici comme un petit pain, inclus le déclencheur ! La
promenade spéléologique à travers la mine (spéléologique, car il fallait ramper
à plat ventre pour passer certains passages !!), nous a ensuite emmené à
travers des zones difficilement respirables et des passages très étroits et poussiéreux,
pour rencontrer des mineurs, certains qui avaient 17 ans d’âge, d’autres qui y
travaillaient déjà pendant 41 ans ! Soudainement, en pleine discussion
avec l’un des mineurs expérimentés, les murs se sont mis à trembler ! Apeuré
des petits cailloux tombants du plafond, notre groupe s’est immédiatement tourné
vers le mineur, mais ce dernier restait stoïque et nous a expliqué en toute
tranquillité qu’il ne s’agissait que de 13 coups de dynamite pour faire avancer
l’un des tunnels adjacents. Il n’y avait donc aucune crainte à avoir.. Bref, la
visite était intensive, mais les mineurs étaient contents de nos cadeaux, et au
moins les visites touristiques ont l’apport d’éclaircir un tout petit peu la
vie sous terre. Et sur terre aussi, car les agences éthiques reversent une
partie de leurs bénéfices aux associations des familles de mineurs !
Les passages sont étroits dans la mine de Potosi
Et la vie sous terre difficile sans feuilles de Coca
Après
cette expérience, il était temps pour nous d’aller vers les grands espaces du
Salar de Uyuni ! A Uyuni, nous avons réservé un tour en 4x4 qui allait
nous amener jusqu’à la frontière du Chili, et nous ne savions pas à ce moment
là quels paysages nous attendaient au-delà du Salar. Le Salar, lui-même déjà
sorti d’un autre monde, n’était que le début d’un trajet à travers les
hauts-plateaux décorés d’anciennes formations de coraux, de rochers érodés par
le vent et la pluie, de lagons colorés nourrissant des centaines de flamants
roses, de geysers et de déserts. C’était un paysage surnaturel qui coupera le
souffle à tout un chacun qui le visite !
Au cimetière des trains à coté de la ville d'Uyuni
L'île Inkahuasi en plein milieu du Salar d'Uyuni,
avec ses cactus centenaires
Le loup en peau de lama!
Accroche-toi Jeanneau!
L'un des nombreux lagons au dessus de 4300 mètres d'altitude!
Des flamants roses en plein milieu des Andes..
et une ornithologue à leurs traces! WOW!
L'érosion est à l'origine de l'"Arbol de piedra" haut de 5 mètres
Le lagon rouge et ses milliers de flamants roses,..
..en effet, la couleur est irrésistible!
Les geysers, à quasi 5000 mètres d'altitude,
juste après le lever du soleil
Et les sources chaudes (38°C) desquelles on a bien profités
après le lever du soleil avec les geysers!
Přihlásit se k odběru:
Příspěvky (Atom)